Ούτε η χρεωκοπία ούτε η πανδημία στάθηκαν λοιπόν ικανές να μας συνεφέρουν. Ο μεταπολιτευτικός μαζάνθρωπος συνεχίζει απτόητος την πορεία προς το μηδέν, αφού οι δημιουργοί του φροντίζουν να τον συντηρούν με την κομματική διασωλήνωση. Σε μια οριακή ιστορική στιγμή που η οικονομική καταστροφή προβάλλει εκ νέου, αντί οι πολιτικές δυνάμεις να βρουν ένα πεδίο εθνικής συνεννόησης, η χώρα έχει την ατυχία να αποτελεί διεκδικούμενο λάφυρο μιας αμετανόητης δεξιάς που νομίζει πως βρήκε ευκαιρία για «μεταρρυθμίσεις», λες και το πρόβλημα της παιδείας είναι το εξεταστικό σύστημα και η «τάξη» κι όχι ένα κενό νοήματος που δεν χρήζει μεταρρυθμίσεων αλλά ανατίναξης και ανοικοδόμησης από μηδενικής βάσεως (από το νηπιαγωγείο) και μιας αριστεράς που φαντασιώνεται νέους αγώνες κατά του «αυταρχισμού» για να μην αλλάξει τίποτα στα ανυπόληπτα ελληνικά πανεπιστήμια. Αίφνης, νοσταλγοί του σπουδαστικού και της πατριδοκαπηλίας, χέρι- χέρι με τους ιδιοτελείς και αλλοτρίοις εξόδοις προοδευτικούς, άφησαν τις υστερικές κραυγές «όλοι θα πεθάνουμε!» (τους θυμάστε τις ημέρες των Θεοφανίων;) και προσφέρουν εαυτούς και αλλήλους είτε στον Βάαλ της κατανάλωσης είτε στο Ξόανο των ταξικών αγώνων – που ας σημειωθεί έκαναν την παιδεία πολύ πιο ταξική τις δεκαετίες της πλέρια δημοκρατικής μεταπολίτευσης, απ’ ότι τα δύσκολα χρόνια που η εργατική και αγροτική τάξη με τους γνήσιους αγώνες της για δουλειά και μόρφωση ανέβαινε κοινωνικά.
Όμως, «πάει πια ο καιρός της απάτης. Το κομψό ψέμα μάς παράτησε», όπως έγραψε ο Γ. Σαραντάρης. Αληθινή επαναστατικότητα σήμερα είναι πριν απ’ όλα μια ζωή πειθαρχίας που ορίζεται όχι από δικαιώματα που διεκδικούμε μα από τα καθήκοντα που αναλαμβάνουμε. Η ανατροπή των διανοητικών παραδεδεγμένων της Μεταπολίτευσης είναι η μόνη πλέον δυνατότητα εξόδου από την κρίση. Λαός που αρέσκεται να λατρεύει ναυάγια και δεν εννοεί να διαλέξει μιαν άλλη μοίρα, λαός που επιμένει να σέρνει βρίζοντας τη χαμοζωή του χειροκροτώντας τους παλιάτσους των κομμάτων (που ξέρουν καλά να αλλάζουν μάσκες και ρόλους), δεν έχει μέλλον. Για ποιο μέλλον όμως να μιλήσουμε όταν ακόμη πιστεύουμε τη δεξιά και την αριστερά που παρότι μας έφεραν στο σημερινό κατάντημα, εξακολουθούν να κινούνται από την ίδια εκείνη άρρωστη επιθυμία για δόξα, που, όπως έλεγε ο Σιοράν, «σημαίνει ότι προτιμάς να πεθάνεις περιφρονημένος παρά ξεχασμένος»;
0 comments